kürş-i klarnet

yoldan uzağa düşmüş bedenim, ıslanıyorum
erimek midir bu anlamsız çöküş
tane tane bitmek son yok sanarken yolun sonunu görmek --
klarnet çalınıyor cadde ortasında bi cesed için
ağlamaklı bir kaç kadın
ellerimi bulamıyorum, sanırım yine düşünmekteyim
düşündükce düşünemez oluşum
merhametim yok
yolun sonunu görecek cesaretim hiç yok
gelir kendi başlarına günler çağırmaya gerek yoktur belaları
bela aslen kadınsa çemberdedir yüreğin anlamalısın
dönüş yok dönmeye mecal yok
kadınlar susmuş ağlayan yok
giden dönen hep aynı yerde
almalılar artık benimde canımı
kanatlarımı kırsınlar uçmayayım diye
sana bağlasalar beni cesedinin başucuna gözlerinin tam içine
söz verdim ben kendime dönmem yoldan
sende de geçerim sensizde
beni sensiz bıraktım
kırdım kendi kanatlarımı
ağlamaya başlasam iyi olur biraz daha acıklı olurdu sanki
düşmem ellerine o kadının
kadınların
izle sen öyle uzaktan.